शैयामा छाडेको जीवन २
 |
| - सुजन बैरागी |
मीनालाई हस्पिटलदेखि विमानस्थलसम्मको यात्रा निकै भारी भयो निकै टाढा लाग्यो, शरीर पूरै शिथिल भए झै लाग्यो । उनलाई छाड्न गएको हस्पिटलको भ्यान भित्र कुनै हावा नै नभएको जस्तो लाग्यो निसास्सिए झै भयो सास फेर्न कठिन भयो उनलाई । ब्याग बोकिन कि बोकिनन्, पासपोर्ट नै छाडिन कि ? उनलाई कुनै कुराको पत्तो थिएन उनलाई विमानस्थलसम्म छाड्न गएका हस्पिटलका अरु दुई जना सिस्टरहरुले उनलाई के के भने उनले सुनेकै थिइनन् । उनी एकतमास, एकोहोरो भै सकेकी थिइन लाग्यो उनीमा अब कुनै चेतना रहेन केवल शरीर बाँकी छ ।
विमानस्थलको प्रतिक्षालयमा मीना एकतमास भएर बसिरहेकी थिइन् । उनको साथमा रहेकी सिस्टरले मीनालाई घचघचाउँदै भनिन मीना सिस्टर उता हेर्नुस त मिस्टर डानियल यूर फ्रेण्ड ।
डानियल मीनाको व्वाईफ्रेण्ड थियो । उनको नाम असलमा लिजीया थियो, मीना नाम नेपाल आएपछि डानियलले नै राखिदिएको थियो । जोसँग मीनाको विहे हुनेवाला थियो तर मीनाले उसलाई समय नदिएको र अयूषप्रति मीनाको लगावले उ धेरै अपसेट थियो । जसले गर्दा उनीहरु बीचको सम्बन्ध टुटिसकेको थियो । डानियल भित्र छिरिसकेको थियो । विमानस्थलको माइकमा एउटा आवाज आयो । मीनालाई अझै केही थाहा थिएन काहाँबाट के आवाज आयो कसले कसलाई बोलायो ! के के भयो ? उनी स्वयं के गर्दैछिन उनीलाई केही थाहा थिएन । उनको मनमा आयूषको सम्झना आइरहेथ्यो अनि डक्टरले हामी उपचार त गर्छौ तर औषधी तिमी हौ भनेको कुराले झन उनको मश्तिष्कमा फर्की फर्की आउन थाल्यो । यसको शालिन, निर्दाेष, लाचार अनुहार मीनाको आँखा भरी झल्किरहेथ्यो । प्रतिक्षालयको एलसिडिमा हिन्दी फिल्म आइरहेथ्यो । मीनाले मोबाइल हातमा लिइन श्रेयालाई अन्तिम पटक विदा माग्ने हेतुले फोन गर्ने मनसाय बनाइन तर उनलाई फोनको स्क्रीन लक खोल्न फलामको ठूलो डल्लो सार्न भन्दा पनि कठिन लाग्यो । धेरै समयपछि श्रेयाको सेलफोनमा घण्टी गयो श्रेयाले तेस्रो घण्टी गएपछि फोन उठाइन आयूष बेहोसीमै थियो ।
हेलो
मीनाले के बोल्ने भन्ने शब्द पाइनन् । उनको गला अबरुद्ध भएर आयो । आँखा बर्सियो ।
श्रेयाले यो कुरा बुझिन, मीना मलाई थाहा छ तिमी अहिले कुन अवस्थामा छौ, तर हेर मसँग पनि तिमीलाई भन्ने कुनै कुरा छैनन् । म तिमीलाई त सान्त्वना पनि दिन सक्दिन । तिमीलाई थाहै छ । आयूषलाई औषधीले मात्र ठिक पार्दैन तिमी जानु भनेको आयूष मर्नु हो । डक्टर साबले भनेको कुरा त तिमीलाई थाहै छ । बोल्दा बेल्दै श्रेया पनि रुन लागिन ।
मीना रुदै बरबराउन थालिन, श्रेया म के गरौं मलाई तिम्रो देशको कानूनले बस्न पनि त दिँदैन । मलाई पनि यस्तो अवस्थामा आयूष छाडेर जाने मन छैन यो त तिमीलाई राम्ररी थाहा छ बरु तिमी नै भन म के गरौं केही उपाए देउ म जानु भनेको पनि केबल मेरो शरीर जानु न हो मेरो मन त आयूषसँगै हुनेछ ।
१२ बजिसकेको थियो मीनाको आँखा बर्सिरहेको थियो वर्षाको मूल फुटेसरी सुक्ने कुनै लक्षण पनि थिएन । एक्लै बसेर रोइरहेकी मीनाको छेउमा आएर एक युवतीले उनको टाउको सुमसुम्याउँदै सम्झाउन लागिन, नरुन अनुरोध गर्न लागिन ।
उनको मनमा आगो बले झै रापिइरहेको थियो र पनि उनलाई यति भनिदिने मान्छे भेटाएकोमा मरुभुमीमा पानी भेटे झैं लाग्यो ।
मीना केही सान्त भईन ।
ती युवतीले उनलाई यति धेरै रुनुको कारण सोधिन ।
मीनाले रुँदै सबैकुरा विस्तारमा सुनाइन ।
सबै कुरा सुनिसकेपछि उनी जुरुक्क उठिन उनको आँखा रसाएका थिए । उनले हात अगाडि बढाउँदै भनिन साहारा ।
मीना अलमलमा परिन के साहारा ? सोध्न मन थियो मीनालाई । सोध्न नपाउँदै उनी बोलिन म साहारा । म तपाईलाई एउटा सल्लाह दिन्छु जुन तपाई आयूषसँग बस्न सक्नुहुन्छ तर तपाईले एउटा ठूलो निर्णय गर्नुपर्छ ।
मीना खुशीले उफ्रिइन । उनको लागि आयूषको स्वास्थ्य र साथ भन्दा अरु कुनै पनि कुरा ठूला थिएनन यतिबेला उनले भनिन म कुनै पनि निर्णय लिन सक्छु । मलाई कुनै आपत्ति छैन । बरु छिटो भन्नु न त्यसको लागि म के गरौं ?
तपाईं कोही नेपालीसँग विवाह गर्नुस ।
मीनाको अनुहार भरीको सबै उमङ्गहरु पलभरमै हराए उनको अनुहार फुङ्ग भयो । उनी फेरी त्यही ठाउँमा आफ्नो शरीरलाई फ्यात्त छाडिदिइन ।
मैले भनेकै थिए नी ठूलो निर्णय गर्नु पर्छ ।
साहारा जी मेरो लागि आयूष सबै भन्दा ठूलो कुरा हो तर विवाह भनेको जो पायो त्यहीसँग गर्ने कुरा पनि त हैन म त झन नेपालको कोहीलाई चिन्दिन भन्दा पनि हुन्छ जोसँग मेरो विवाह हुन सकोस ।
अन्यथा नलिनु होला मीना जी आयूषसँग किन विवाह गर्नु हुन्न ?
मीना झस्किइ ! हो त म आयूषसँग किन विवाह नगरु ?
मीना एक छिन टोलाई अनि जुरुक्क उठी र साहाराको हात समाई अनि सरासर बाहिर निस्कि । ट्याक्सी पनि भित्रै भेटियो उनीहरु ट्याक्सीमा पसे । ट्याक्सी सरासर हस्पिटल तिर हानियो । मीनालाई अगि आउँदा उजाड लागेको यही बाटो अहिले सुन्दर लागे । झ्यालबाट भित्र पसेको हावाको स्पर्श उनलाई चुम्न आए झै लाग्यो ।
ट्याक्सी हस्पिटलको गेटमा आएर रोकियो । मीना ट्याक्सीबाट ओर्लेर दौडिदै आयूषको क्याविन तिर गइन । काविनको ढोका धकेलिन । ढोकाले मसिनो आवाजसँगै एक झोक्का हावा फाल्यो । ढोका खोल्दाको हावाको झोक्काले रुदै आयूषको टाउको सुम्सुम्याउँदै बसेकी श्रेयाले पछाडि फर्केर हेरिन मीनालाई त्यहाँ देखेर अचम्ममा पर्दै बोलिन मीना .. ! ! ??
मीना आयुष भएको ठाउँमा पुगिन, अचेत भएर ढलेको आयूषको निधारमा एउटा मधुर चुम्बन गरिन । आयूषको हात आफ्नो हातमा लिइन । आयूषका आँखाका परेलाहरु विस्तारै चलमलाउन थाले ।
शिल्पी साहित्य प्रतिष्ठान
संदेश
